ابهاماتی معنادار در پانزدهمین مجمع بین المللی انرژی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «میهن صنعت»، کاهش تولید ناخالص داخلی، کم شدن سرمایه گذاری و مصرف خصوصی همگی ناشی از افت بی سابقه ی قیمت نفت در چندسال گذشته بود. اتفاقی که با عث به هم خوردن خیلی از تحلیلها در حوزه ی اقتصاد شد. در این بین اما در بخشهایی شاهد پیشرفت بودیم و مهترین آن رشد صنایع داخلی، کشاورزی و شیلات بود که البته بخاطر سوء مدیریت بازهم نتیجه ی دلخواه حاصل نشد.

نفت در چند دهه ی گذشته بالنده ترین چرخش مالی را داشته و از این حیث نمی توان رقیبی برای آن در نظر گرفت. حمایت نشدن تولیدکننده ی داخلی با همه ی شعارها و اهدافی که برایش داشتیم سبب شد که علیرغم کیفیت برتر نسبت به برخی کالاهای خارجی اما هیچگاه آلترناتیو خوب و مطمئنی برای کالای خارجی نباشد. موضوعی که می توانست به رشد سرانه ی تولید ناخالص داخلی کمک شایانی کند.

با این مقدمه می توان نتیجه گرفت که تا رسیدن به ثبات مدیریتی و برنامه ریزی اصولی اقتصادی همچنان باید روی اقتصاد نفتی فوکوس کرد.

توافق الجزیره برای اولین بار از سال 2008 نتایجی را حاصل کرد که شاید در نگاه اول برای اقتصادمان پیامدهای مثبت داشته باشد اما با بررسی برخی از ابعاد آن کمی نگران کننده است و آثار آن را مقطعی و کوتاه مدت نشان می دهد.

کاهش 700 هزار بشکه ای تولید نفت در اوپک بدون شک در افزایش قیمت نفت تأثیر بی چون و چرایی دارد اما موضوع مهم در بین شرکت های غیرعضو اوپک است که می توانند با افزایش تدریجی خود رسیدن به این توافق را بی اثر کنند. شرکت هایی مانند شیل که البته نامی آشنا برای فعالان نفتی است.

پذیرش عربستان در خارج شدن ایران از طرح فریز نفتی بسیار خوشحال کننده است که البته در ادامه به چرایی آن می پردازیم در کنار روسیه که قائل به این سطح از تولید نیست و تلویحا به افزایش تولید اصرار دارد ما را با ابعاد تازه ای از توافق روبرو می کند.

به علاوه در تصمیم کاهش تولید 700 هزار بشکه ای نفت هنوز سهم کاهندگی هیچیک از اعضا مشخص نیست و کمیته ای هم که قرارست در این مورد تصمیم گیری کند هنوز شکل نگرفته که خود از نکات بسیار پر ابهام نشست الجزایرست.

ایران که به دلیل تحریمهای ناعادلانه و مشکلات فروش ناشی از آن در چندسال گذشته مجبور به کاهش میزان تولید خود شد در کنار کشورهایی چون لیبی و نیجریه که به دلیل بحرانهای داخلی و جنگ تولیدشان کم شده از جمله کشورهایی هستند که پس از این نشست قرار شد که تولید خود را افزایش دهند موضوعی که از هم اکنون برخی کشورهای عضو اوپک درباره ی آن موضع گیری دارند.

پانزدهمین نشست مجمع بین المللی انرژی ( IEF ) رسیدن به یک تفاهم برای توافق آینده که قرارست در 10 آذر ( ماه نوامبر) بود و وزارت نفت مطمئنا باید راهکارهای مناسبی را ارائه دهد تا مانند بحران نفتی در چندسال گذشته توپ در زمین ایران نیفتد. آنچه از ظاهر امر برمی آید اینست که عربستان با توجه به شرایط داخلی و درگیر شدن با بحران اقتصادی به این نشست آمده تا با بهره گیری از نظرات کارشناسان بتواند اقتصاد کاملا نفتی خویش را تا حدودی سر و سامان بدهد. اما تجربه کشورهایی مثل عربستان نشان می دهد که توافقاتی این چنین چندان پایدار نمی ماند.

حذف نظام سهمیه بندی که در اخرین نشست اوپکی ها پیش از این روی داد با فشار عربستان و متحدانش بود و باید منتظر شد و دید که در نشست بعدی اوپک که قرارست دوماه دیگر برگزار شود طرفین به چه سهمی از تولید رضایت می دهند و یا اینکه اگر چنین توافقی حاصل نشود آیا می توان در رسیدن به تثبیت نرخ گام برداشت یاخیر؟

به هرحال توافق اولیه دارای ابهاماتیست که اگر برطرف نشود خیلی زود شادی حاصل از آن را تلخ می کند و شاید ادامه ی حیات اوپک را با خطر جدی مواجه کند.