فشارهای داخلی بر صنعت خودرو اثرش بیشتر از تحریمهاست!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «میهن صنعت»، ضمن احترام به همه ی دوستانی که در سازمان حفاظت محیط زیست دلشان برای آسمان پاک می تپد اما گویا این عزیزان اخبار داخل کشور و مسائل مربوط به صنعت خودرو را دنبال نمی کنند. هوای این بخش مهم صنعتی را آنقدر آلوده کرده اند که دیگر چیزی از آن قابل مشاهده نیست.

ضرورت بودن و تقویت این بخش مهم صنعتی آنقدری بود که تحریم شد تا توانش برای یاری رساندن به چرخه ی اقتصاد کشور کم و کمتر شود هرچند قبل از اعلام این تحریم خودروسازی کشور توسط افرادی غیرکارشناس در چندماهه ی اخیر به ورطه ی نابودی کشیده شد تا جائیکه بسیاری از خط تولیدها میزان تولیدشان به کمتر از نصف کاهش یافته است. آنچه در مصاحبه ی محمدعلی شاعری قائم مقام و معاون محیط زیست انسانی سازمان حفاظت محیط زیست زیاد آزار دهنده است ادبیاتی ست که ایشان در وصف خودروسازان به کار بردند وانگار که تمامی آلاینده های محیط زیست دودکشش از سقف این واحد صنعتی بلند می شود که این طور با بی مهری مورد خطاب قرار گرفتند.

اینکه آقای شاعری در مصاحبه ی چندروز پیش خود سهم خودروسازی را در آلایندگی هوای کلانشهرها بیش از 70درصد اعلام کرده اند و گفته اند آنها منافع صنفی را فدای منافع ملی می کنند غیرمنطقی و دور از انصاف است. صنعت خودروسازی کشور این روزها به همه ی دور و برش بدهکار پولی است ولی گویا به برخی مانند سازمان حفاظت محیط زیست بدهکار اخلاقیست.

درست است که اصول کار می گوید که تولید خودرو با همین کیفیتی باید باشد که مدنظر سازمان حفاظت محیط زیست است ولی آیا این تمام ماجراست؟ آیا خودروسازان با اراده ی خود به اینکار اقدام نمی کنند؟ آیا اخبار چندماهه ی بازار خودرو تنها همین مسئله را متصور است؟ آیا واژه ی تحریم و تبعاتش بر بخشهای صنعتی قابل مطالعه نیست؟ گرفتن لبه ی تند و تیز انتقاد به سمت بخشی که 60مجموعه ی وابسته به خود دارد اینطور رواست؟ سازمان حفاظت محیط زیست آیا اطلاع ندارد که خودروسازان 6ماه پس از تولید سوخت یورو4 فرصت ارتقای محصولاتشان با این نوع سوخت را دارند؟ در شرایطی که تمام حم و غم کارشناسان احیای نیمه جان صنعت خودرو است تا در ابتدا بتواند به بقای خود ادامه دهد چگونه ممکن است تنها با یک سنگ محک اینطور به جان این صنعت مادر افتاد؟ قبول کنیم یا نکنیم حال صنعت خودرو بد است آنقدر بد که این حرفها را بر نمی دارد البته شاید این حرفها برای سازمان حفاظت محیط زیست این سؤال را ایجاد کند که بالاخره همه بخشهای صنعتی این فشار را احساس می کنند اما از یاد نبریم که اهمیت صنعت خودرویی را حتی کشورهای غربی درک کرده اند که حکم به تحریم آن می دهند زیرا می دانند که با این تولید می توان سودی چشمگیر به اقتصاد کشور تزریق کرد ولی در شرایطی که اوضاع و احوال خودرو در کشور به هزاران دلیل خراب است راه برون رفت از این بحران دادن اولتیماتوم نیست بلکه باید زمینه برای فعالیت باشد تا در ادامه بتوان به بقیه پارامترها رسید.

از یاد نبریم که در این روزها همپای تعدادی دیگر از سنگرهای صنعتی کشور، خودروسازی نیز دارد مقاومت می کند و از همه ی کسانیکه در پستهای اجرایی حضور دارند انتظار می رود به نوبه ی خود یاری رسان باشند یا اگر توان یاری ندارند کار را از این که هست خرابتر نکنند. و سؤالی که دوست داریم محیط زیستیها به آن پاسخ دهند این است که خود آنها برای خساراتی که بر اثر راهسازی، سیل، آتش سوزی و… بر جنگلها ایجاد می شود و باعث از دست دادن مساحت قابل توجهی از جنگلها می شود چه راهکاری در این سالها داشته اند که فرمان آماده باش می دهند؟ البته در کنار این انتقادات عجیب است که آنان از تعداد جایگاههای دارای سوخت یورو4 در کشور اطلاع ندارند ولی انتظار دارند خودروها از این نوع سوخت استفاده کنند برای اطلاع محیط زیستی ها و همه ی ملت شریف ایران عزیز می گوییم که در کل کشور ما یک جایگاه که هیچ حتی یک نازل هم برای این سوختگیری نداریم.

بعلاوه در کنار تحریمهای خارجی این فشارهای داخلی زمینه را برای بازارهای نامرغوب خارجی باز می کند که البته آن هم در قدرت خرید خیلی از مردم نیست و این یعنی آب در آسیاب دشمن ریختن. والبته باز هم اگر شرایطی فراهم شود که جایگاههای ما به سوخت یورو4 تجهیز شوند باز هم خیلی از جاهای کشور ظرفیت انجام چنین کاری را ندارند و به عنوان مثال کسی که در سطح شهر تهران موفق به دریافت یورو4 نشود باید کلی مسیر را گاز بدهد تا برسد به یک جایگاه دارای این سوخت و این یعنی از دست دادن حجم قابل توجهی از انرژی و سرمایه.

بهتر است قبل از اینکه به کاری اقدام کنیم ابتدا به داشته ها و پتانسیلهای خود نگاهی دقیق داشته باشیم تا بعد از صدور بیانیه ای این چنین و با این ادبیات نپسندیدنی اینطور به چالش کشیده نشویم.